Do niedawna w orzecznictwie nie było jednoznacznej odpowiedzi na pytanie czy zasiedzeniu może podlegać las państwowy. Problem wynikał przede wszystkim z treści art. 2 ustawy o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów państwowych. Przepis ten stanowi, że lasy państwowe, stanowiąc własność Skarbu Państwa, nie podlegają przekształceniom własnościowym, z zastrzeżeniem przepisów zawartych w ustawach szczególnych. To z kolei spowodowało wątpliwość, czy zasiedzenie lasu państwowego może zostać uznane za „przekształcenie własnościowe”.
Uchwałą z dnia 21 czerwca 2023r. (sygn. akt III CZP 94/22) w składzie siedmiu sędziów Sąd Najwyższy stwierdził, że wskazany powyżej przepis nie wyłącza możliwości zasiedzenia nieruchomości stanowiącej las państwowy. Tym samym każdy podmiot, który samoistnie posiada taką nieruchomość przez – w zależności od swojej dobrej lub złej wiary – dwadzieścia bądź trzydzieści lat, może nabyć jej własność.
Orzeczenia Sądu Najwyższego nie są źródłem prawa, ale bez wątpienia ma ogromne znaczenie dla praktyki prawniczej, w tym zwłaszcza dla orzecznictwa sądów powszechnych. Dotyczy to zwłaszcza uchwał, w tym przede wszystkim tych, które zapadają w składzie siedmiu sędziów lub większym. W rzeczywistości bardzo często przesądzają one spór toczący się w orzecznictwie, gdy w podobnych sprawach poszczególne sądy wyrokują w zróżnicowany sposób.
Na czym polega zasiedzenie?
Zgodnie z art. 172 § 1 kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Wówczas zasiedzenie następuje po upływie trzydziestu lat (art. 172 § 2 k.c.). Przepisy te wyrażają definicję zasiedzenia, a więc nabycia prawa własności nieruchomości przez sam fakt jej posiadania przez wystarczająco długi okres czasu.
Jednocześnie trzeba podkreślić, że chodzi tu o „samoistne” posiadanie nieruchomości. Doktryna i orzecznictwo stoją na stanowisku, zgodnie z którym posiadanie samoistne na gruncie spraw o zasiedzenie należy rozumieć zgodnie z art. 336 k.c., stanowiącym, że posiadaczem samoistnym rzeczy – czy to ruchomości, czy też nieruchomości – jest ten, kto włada nią jak właściciel. Chodzi tu więc o takie okoliczności faktyczne, gdy właściciel nieruchomości zachowuje się tak, jakby był jej właścicielem. Dotychczas za przejawy takiego zachowania uznano m.in.:
Jesteśmy dynamicznie rozwijającą się kancelarią radców prawnych wyspecjalizowaną w zakresie pełnej i kompleksowej obsługi prawnej podmiotów gospodarczych polskich i zagranicznych.
Kliknij i dowiedz się więcej
